Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu zapadłym 13 marca 2014 r. skrytykował treść art. 33 kodeksu pracy – traktującego o wypowiadaniu umów czasowych zawartych na okres powyżej 6 miesięcy. Trybunał uznał, że jest on częściowo sprzeczny, z prawem unijnym, a dokładnie z Dyrektywą Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącą Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz. Urz. UE L 175 z 10 lipca 1999 r. str. 43; Dziennik Urzędowy UE Polskie wydanie specjalne rozdział 5, tom 3, str. 368)

Z wnioskiem do Trybunału zwrócił się Sąd Rejonowy w Białymstoku, przed którym rozpartywana była sprawa pracownika, zatrudnionego u tego samego pracodawcy początkowo na czas nieokreślony, a następnie na podstawie umowy na czas określony – jednakże w dalszym ciągu na tym samym stanowisku. W konsekwencji pracownikowi przysługiwał krótszy, bo dwutygodniowy okres wypowiedzenia.

Zdaniem Trybunału, nie ma obiektywnych podstaw do stosowania sztywnego – dwutygodniowego okresu wypowiedzenia przy umowach terminowych, trwających dłużej niż 6 miesięcy, podczas gdy przy umowach na czas nieokreślony okres wypowiedzenia uzależniony jest od zakładowego stażu pracy. Taki kształt przepisów jest bowiem dyskryminujący dla pracowników zatrudnianych na umowy terminowe, znajdujących się w porównywalnej sytuacji z pracownikami zatrudnionymi bezterminowo.

Więcej na ten temat w artykule „Praca na czas (bardziej) określony” http://www.tabedzka.pl/praca-na-czas-bardziej-okreslony/

Zapraszam do lektury.

Adwokat Aleksandra Tabędzka